تا حالا فقط آرزوهامو نقاشی میکردم دوست داشتم بهشون برسم اما دیگه حالا نقاشیشون هم نمیکنم چون دیدنشون و نرسیدن بهشون آزارم میده.نمیدونم شاید دارم حسودی میکنم اما خواستنی های من به اندازه ی خواستنی های خیلی ها نبوده شاید کمتر هم بوده.دنیا برام شده مثل یه چهار راه که وسطش یه میدونه و منم دارم دور اون میدون برای خودم میچرخم نمیدونم باید کدوم راه رو برم بماند که هر کدوم از ابن چهار راه کلی هم کوچه پس کوچه داره.موندن و محکوم بودن به زندگی و نه زنده بودن این شده روزمرگی ما .گفته اند آری تا شقایق هست زندگی باید کرد اما کو شقایق .بودن و موندن و بعدش هم رفتن اما به چه قیمتی به قیمت این که مرحله بودن و موندنت همش باید نقش بازی کنی و بشی اونی که ازت میخوان .خودت رو سانسور کنی.حق داشتن اون چیز و اون کسی رو که میخوای رو نداشته باشی.دوست داشتم اونی باشم که هستم نه اونی که اطرافیانمو خوشحال میکنه اما خمیشه بین اون چیزی که خواستم و بودم فاصله زیاد بود .
اونایی که منتظرن .زود میگذره برای اونایی که عجله دارن. اما ...... اما ابدی میشه برای اونایی که
عاشقن